Do podręczników historii na stałe weszły już protesty robotnicze na Wybrzeżu w sierpniu 1980 roku. W tedy narodziła się „Solidarność”. Znacznie mniej mówi się o strajkach, które wybuchły na Lubelszczyźnie o miesiąc wcześniej. W powszechnej świadomości mieszkańców tego regionu oraz w publicystyce utrwaliły się one pod mianem „Lubelski Lipiec”. Bez lipcowych protestów na Lubelszczyźnie, być może, nie byłoby Gdańskiego Sierpnia…

(…) Bez względu na jakąkolwiek propagandę powinniśmy zadbać o historyczną prawdę, którą jest fakt, iż właśnie w Lublinie, o miesiąc wcześniej niż na Wybrzeżu, protestujący robotnicy, w odróżnieniu od wydarzeń 1970 i 1976 roku, zapobiegli wyjściu poza bramy zakładów pracy i uniknęli ulicznych prowokacji. Bez przemocy, metodą masowego nie podejmowania pracy  i jednoczesnych negocjacji, uzyskali obietnicę spełnienia, przynajmniej części postulatów, wysuwanych pod adresem władz.

(…) Książka ukazała się w 20-tą rocznicę wielkiego zrywu polskich robotników z 1980 roku, który zaowocował powstaniem ogólnonarodowego, 10-milionowego ruchu, o nazwie Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”. Ruchu, który rozpoczął proces odzyskiwania pełnej niepodległości i suwerenności narodowej i państwowej, trwający, szczególnie w sferze mentalnej, właściwie po dzień dzisiejszy. Pragnieniem autora było przypomnienie, a zarazem usytuowanie w ówczesnej rzeczywistości PRL, wydarzeń w lipcu 1980 roku, na Lubelszczyźnie.