Urodziła się 1 listopada 1934 r. w Rejowcu, nazwisko rodowe Kijanko.
Rodzice: Wojciech i Helena. Dzieci: Andrzej Radek (ur. 1.03.1958 r. w Świdniku), mgr socjologii Wydziału Nauk Społecznych KUL, pracownik PK Pegimek w Świdniku, żonaty, ojciec trojga dzieci; Włodzimierz Radek (ur. 31.12.1967 r. w Świdniku), absolwent Policealnego Studium Ekonomicznego w Lublinie, pracownik Powiatowego Urzędu Pracy w Świdniku, żonaty, ojciec dwojga dzieci.
Pracę zawodową rozpoczęła w 1953 r. Po ukończeniu nauki w Technikum Budowy Samochodów z nakazem pracy trafiła do WSK Świdnik. Jako technolog przepracowała przy budowie śmigłowca 38 lat. W 1990 r. odeszła na emeryturę.
Lipiec 1980 r. to czas zmiany świadomości świdnickiej społeczności oraz spontanicznego strajku robotników WSK PZL-Świdnik. Została członkiem Komitetu Strajkowego. Czynną postawą wpłynęła na przyłączenie pracowników umysłowych WSK do strajku prowadzonego przez robotników. Po zalegalizowaniu „Solidarności” czynnie włączyła się w organizowanie struktur związku w przedsiębiorstwie, była członkiem Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w WSK.
Po powstaniu „Solidarności”, w ramach Komisji Zakładowej, zajmowała się sprawami socjalnymi. W latach najgłębszego kryzysu koordynowała organizowanie pomocy dla najuboższych rodzin. Po ogłoszeniu stanu wojennego włączyła się w akcję organizowania strajku oraz pomocy dla strajkujących. Stan wojenny spowodował, że wielu działaczy „Solidarności” znalazło się w obozach dla internowanych i więzieniach. Rodziny tych osób niejednokrotnie znajdowały się w bardzo trudnej sytuacji. Urszula Radek niosła im pomoc materialną i wsparcie duchowe. Była członkiem podziemnej Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” WSK PZL Świdnik, odpowiadając za sprawy socjalne.
Z chwilą ponownej rejestracji NSZZ „Solidarność” angażowała się w tworzenie demokratycznych instytucji w mieście. Jest współzałożycielką stowarzyszenia Komitet Pomocy SOS „Solidarność”, którego celem jest niesienie pomocy najbiedniejszym. Jej wielki takt pozwala na sprawiedliwe i nieponiżające ludzi udzielanie pomocy. Praca ta jest pozytywnie oceniana przez władze samorządowe Świdnika, a najbardziej przez ludzi potrzebujących pomocy.
W 1996 roku otrzymała tytuł „Świdniczanka Roku”. Jest laureatką medalu „Ludziom Gorących Serc” z 1999 roku, Złotego Krzyża Zasługi (2001). Otrzymała ogólnopolski tytuł „Społecznik Roku 2002″.
